این داستان مربوط به اتفاقات بعد از زلزله وحشتناک ژاپن در سال 2011 میلادى است:
بیش از 160 تن از سالمندان ژاپنى، داوطلب تشکیل یک گروه براى انجام عملیات خطرناک بستن نیروگاه هسته‌اى فوکوشیما شدند.
قضیه از این قرار بود که میزان بالاى پرتوهاى رادیواکتیو در محیط نیروگاه، حضور نیروهاى انسانى را دشوار و پیشرفت کار را با مشکل مواجه کرده بود. در چنین شرایط سختى، مهندسان و متخصصان سالخورده ژاپنى پا پیش گذاشتند تا به جاى جوان‌ترها به میدان بروند. سازمان‌دهى این گروه را یک مهندس 72 ساله بازنشسته بر عهده گرفت و او در این‌باره مى‌گوید:
«این یک مأموریت انتحارى نبود؛ بلکه دلیل آن این بود که این گروه از سالمندان نسبت به جوانانى که در نیروگاه کار مى‌کردند، از تأثیرات درازمدت پرتوهاى رادیواکتیو، مدت زمان کمترى رنج خواهند برد.»
این گروه کوچک مهندسین و تکنسین‌ها به صورت قهرمانان ملى ژاپن درآمدند و مردم ژاپن به آنها «کامى کازى» (سامورایى) مى‌گویند. آنها در معرض تشعشعات بسیار قوى رادیواکتیو قرار گرفتند و بدون شک بسیارى از آنها به خاطر همین پرتوها، جان خواهند سپرد. آنها جایشان را هر پانزده دقیقه با هم عوض مى‌کردند تا از تشعشع نسوزند!
همه گروه، داوطلبانه براى کنترل رآکتورها در مرکز ماندند و بیست نفر دیگر هم على‌رغم خطر مرگ به آنها پیوستند تا رآکتورها را از کار بیندازند.
امروز در ژاپن همه مى‌دانند که اگر از بروز فاجعه‌اى عظیم جلوگیرى شده است، به خاطر فداکارى این مردان بزرگ بوده که هرگز هویتشان اعلام نشد. فقط مى‌دانیم در میان آنها، مردى 59 ساله بود که تنها 18 ماه به بازنشستگى‌اش مانده بود. دختر او در سایتى که به قربانیان زمین‌لرزه ژاپن اختصاص یافته بود، پیامى تکان‌دهنده منتشر کرده است:
«حالا دیگر وقتى پرسیدند دلیل پیشرفت یک کشور چیست، نگویید هوش، ذکاوت، فرهنگ قدیمى و... بگویید تعهد و از خودگذشتگى، بگویید فرهنگ بالا؛ فرهنگى که در آن سامورایى‌ها افسانه نیستند، بلکه واقعیت دارند...
من خود بعید مى‌دانم که بتوانم مثل آنها بزرگ باشم، ولى امیدوارم بتوانم براى آنها احترام لازم را قائل باشم.»
یادداشت مترجم :
بیش از سى عنوان کتاب در مورد تاریخ، فرهنگ، هنر و مدیریت ژاپن خوانده‌ام؛ و سال‌ها در مورد این کشور و مردمانش تحقیق و پژوهش کرده‌ام. به جرأت مى‌توانم بگویم که ژاپنى‌ها خاص‌ترین مردمان دنیا هستند.
به همه شما دوستان خوبم توصیه مى‌کنم بار دیگر با دقت این داستان را بخوانید و به حرف‌هایى که آن مهندس 72ساله بازنشسته زد، خوب فکر کنید...
- ۹۴/۰۸/۱۱